شهید شناسان راوی و راویان شهید

بسم الله الرحمن الرحیم

وَالَّذِینَ لا یَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ،وَیَفْعَلُونَ ما یُؤْمَرُونَ وَالَّذِینَ یَقُولُونَ:سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ

هر چه بیشتراز شهیدان نوشته شود حال و هوایمان تلطیف می گردد.

و در این همه راه های گشوده شده در این روزهای سخت، به راه صمیمی دیروز بهتر می اندیشیم و نزدیکی و دوری را تخمین زده ؛ به گزینشی بهتر می پردازیم و فضای دلربا تری برایمان جلوه می کند. آن فضا و صدای معطری که در دل یاران طنین انداز شد و پیوستگی های مادی را گسست و گسست های معنوی را زدود و معنا رابه قلوبشان پیوند زد و مقصود را مطلوب کرد و مطرودها را به کنج پرتزاحم دنیا نشاند.

و گلرخان پریچهره را به عروجی دور پراند و پرزنان و شادان دور و دور و دور شدند و ما را نگران تا انتهای آسمان بی کران

که :

ای کاش شما هم بندتان گسسته شود و قصدتان به بار نشیند.

ای خاک نشینان در فکر معراج!

شتابی

شتابی

شتابی کنید

دستی بجنبانید

آستینی برافشانید

افلاک را در نوردید و بپیمایید

شاید سعیتان نوید رهایی شود

(( لعلکم تفلحون ))

و به وصل آن که نمی دانید چیست برسید.

((وادخلی جنتی))

و از آن چه نمی دانید چیست برهید

(( و ما ادراک ماهیه نار حامیه))

چه جای آرمیدن برپشت و پهلوهاست!

درنگ یعنی رسیدن سواربی

پروای مرگ

و هنگ کردن آن همه اوهام قشنگ

واین نه مناسب حال یاران جنگ

کسانی که در میان آن همه انسان های برتر از فرشته های رنگارنگ

پر شور و شنگ

پرساز و پر آهنگ زیسته اند

کسانی که مرگ را به سُخره گرفته و به هیچ نانگاشته اند

که ((موتوا قبل ان تموتوا))

آنانی که مرده اند قبل از آن که بمیرند

زنده شده اند تا با هیچ حادثه ای نمیرند

پایی فراتر نهید چشمی بگشایید

سر از زیرانباشت های پنهان کننده ی عیان های عین حقیقت بردارید

زمان را می گویم زمین را می گویم …..

اما شاید!

شاید نوشته ها و گفته ها یتان پیوندی تازه شود

و از آن سو معبری،راهی،رود نوری چشمانمان را به راه آسمان خیره کند

و شما محکم و راه آسمان سهل

و گام ها در اوج پهنای بی دریغ و وسیع آسمان غوطه خوران رو به بالای بی کران

رها کنید درنگ را

رها کنید

در تکاپو شوید

و پشت سر نهید تاریکی راه را و دشواری جاذبه را

آه چه سخت و نفس گیراست ابتدای عبور!

آه چه دلگیر و ترس برانگیز است رهایی آغاز!

و چه زیباست آغاز رهایی !

ویاران همه جمعند و دلنگ و دلنگ ملائکه را به سویتان عشوه کنان می کوچانند تا از شما نور بگیرند و حال و هوا چنان شود که تو خواهی.

من که منگ و لنگ یک شب پرستاره به نظاره نشسته ام بی آن که خواب چشمانم را برباید و خستگی از قافله دورم سازد با هجا ونواهای هرمتنتان هجی کنان به آسمان رهسپار می شوم و به دیدار می نشینم گاهی تار و گاهی روشن به قدر هر شبی که لطفشان ، جذب حالی کند .

آه ای شهید شناسان راوی و راویان شهید !

شهید شناسیتان مشیی است که باید سرمشقی پرآوازه شود تا همگان بدانند و هرزمان بخوانند که چه گذشته است؟

چنان که سید رضا[۱] گفت و چه زیبا گفت:

تا آیندگان بدانند که چیزهایی هم هست !

اما این آنی نیست که تو خوانی و دانی

باید بچشی تا بفهی

آن چه مزمزه ی دنیایی بود طعم خاک می داد و ماهی مرتزق از خاک بود و آنچه به من چشاندند لذت سبکی بود از جنس پرواز.

همه ی آن چه تا کنون چشیده ای همه هیچ است در مقابل آن چه می چشانندت و معادلی برای بیان آن نمی یابی .

همو گفت:” چشیدم و با هیچ لذتی قابل مقایسه نیافتم.”

((هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز))

دل را یله کن دل یکدله کن

رها کنیم کنش های بی ثمر دنیا را

((الدنیا الدنیه و زخرفها و زبرجها))

ای که در وادی دنیا اسیر شب و روز و آمدن و رفتنی

رها کنیم کنش های بی ثمردنیا را رها کنیم

رها کنیم

رها ….

——————————————————————————–

غلامعلی عنایت مهر

[۱] شهید سید رضا پورموسوی از شهدای دزفول .