میدان مین
- جمعه, آذر 8, 1392, 9:40
- دفاع مقدس
- 726 بازدید
- ۴ comments
شهید عبدالکریم پور مقامی
عراق با انتخاب مناطق جغرافیایی و تقسیم آنها بین یگان های رزمی و در پناه جو تبلیغاتی و در اختیار داشتن ستون پنجم با عبور از پاسگاه های مرزی هجوم خود را آغاز کرد و به دلیل عدم آمادگی نیروهای خودی به راحتی وارد خاک جمهوری اسلامی ایران شدند و طی ۴۸ ساعت به نزدیکی شهرهای مرزی رسیدند.
ولی آنچه مورد ارزیابی و توجه دشمن قرار نگرفته بود میزان فداکاری مردم و مقاومت عناصر بومی بود. بدین شکل استراتژی جنگ سریع صدام با حضور نیروهای بسیج و سپاه و ارتش و مردم بومی به شکست انجامید.
در منطقه ی عنکوش در استان خوزستان نظامیان بعثی عراق قسمتی از زمین های خوزستان را اشغال کرده بودند.
وقتی با حملات چریکی رزمندگان اسلام و تک های شبانه سپاه و بسیج و ارتش مواجه شدند اقدام به عقب نشینی کردند، ولی نقاط مختلفی را مین گذاری کردند که عبور و مرور خودروها و پیاده نظام خودی را زمین گیر و مختل کرده بود.
برادر پاسدار عبدالکریم پورمقامی وقتی به میدان مین بعثی ها که بیش از صدها مین در آن کاشته بودند رسید، همه را دعوت به دورشدن از میدان مین کرد و گفت: فقط کار خودم است.
تخصص او تخریب مواد منفجره و خنثی کردن مین و ایجاد میدان مین بود. او با چالاکی و بی باکی و شجاعت در ۵۰۰ متری عراق ها بصورت درازکش و خوابیده یکی یکی میدان مین را خنثی کرد و من دستیار و کمکی و تأمین و محافظ او بودم.
وقتی آخرین مین را خنثی می کرد و فرمانده محور و دیگر رزمندگان منتظر جشن پاکسازی منطقه و کلید فتح عبور و حمله به قلب دشمن بودیم، عبدالکریم با چهره ای شاد و خندان و رضایت از پاکسازی میدان مین اعلام کرد: آخرین مین است خدا کند تله گذاری نباشد.
مثل دیگر مین ها آنرا خنثی کرد و از زمین بیرون کشید، رویش را به طرف رزمندگان نشان داد، همه آماده تکبیر وشادی بودیم.
به ناگاه صدای انفجار مهیبی منطقه را فراگرفت و عبدالکریم پورمقامی با مین تله گذاری آخری به درجه رفیع شهادت نایل آمد.
عراقی ها که صدای انفجار را شنیدند آن منطقه را خمپاره باران کردند، شهید را به عقب منطقه منتقل کردیم و رزمندگان با روحیه ای بسیار بالا و انگیزه ای دوچندان به مزدوران بعثی حمله کردند و منطقه را از لوث وجودشان پاک کردند.
راوی: علی صولتی
سایت رایحه برگرفته از کتاب سروقامتان اثر غلامحسین سخاوت
مطالب پیشنهادی :
درباره نویسنده
سید عزیزاله پژوهیده 1582 مطلب نوشته است .
۴ نظر on “میدان مین”
نوشتن دیدگاه
شما میتوانید از تصاویر مخصوص خود در قسمت نظرات استفاده نمایید برای اینکار از وب سایت آواتارکمک بگیرید .
با سلام
و تشکر از درج این خاطره لطفاً فامیل را در صدر مطلب اصلاح فرمایید (پورمقامی)صحیح می باشد . ممنون.
با سلام
عنکوش در جنوب غربی خوزستان نیست .
ای امام عابدان شب زنده دار، غم فراق علقمه و عاشورا، چگونه بر پیکر تب دارت نهیب می زد، آن زمان که در ابتدای اسارتت، زخم های گلگون قدم هایت را به شمارش نشستی؟
غم فراق امام کاروان اسرای کربلا، نگین آرامش قلب اهل حرم، بر همگان به ویژه جوانان دلداده کوی دوست تسلیت باد.
با سلام و ادب و احترام خدمت آقا سید عزیز پژوهیده
اکثر بچه هایی که در سال ۱۳۵۸ سپاه را تشکیل دادند ، نخبه هایی بودند که اگر دنبال درس می رفتند قطعاً به مدارج بالا می رسیدند اما در آن زمان خدمت به نظام مقدس جمهوری اسلامی را بالاترین فیض می دانستند و به آن عشق می ورزیدند. یکی از آنها شهید عبدالکریم پورمقامی بود که با تفکر خودش ، بدون این که دوره ای درباره مین و تخریب ببیند ، استاد تخریب شد.
الآن اگر ملاحظه بفرمایید می بینید که عموم آن بچه ها که زنده مانده اند به مدارج عالی تحصیلی ، مسئولیتی و فرماندهی رسیده اند که اگر عبدالکریم پورمقامی شهید نمی شد قطعاً یکی از بزرگان این مملکت بود و همه مردم از او فیض می بردند و دزفول قهرمان به او می بالید و نظام مقدس جمهوری اسلامی نیز به او می نازید.
اما خدا خواست تا او و همرزمان شهیدش با نثار خون پاکشان نهال انقلاب اسلامی را آبیاری کنند تا بواسطه ریختن خون پاکشان ایران اسلامی بیمه شود و در جهان سربلند باشد.
براستی شهادت بالاترین اجری است که خداوند به مجاهدان فی سبیل الله عنایت می فرماید. شهادت مبارکشان باد.
خداوند روح تمامی شهدا و خصوصاً شهید پورمقامی را با حضرت امام حسین(ع) محشور بگرداند و ما را از شفاعتشان محروم نگرداند. آمین یارب العالمین
والعاقبه للمتقین – یاحسین(ع)
…………………………………………………………………………………………………………………..
سلام و درودبر رزمنده و جانباز
بدرستی اشاره فرمودید رزمندگان ما چون با عشق و علاقه و ایمانی استوار و اعتقادی قلبی به امام و نظام جمهوری اسلامی پای کار می آمدند ناممکن ها را ممکن می ساختند و هیچوقت برای خود بنبستی نمیافتن زیرا یا راهی را می ساختند یا راهی را می یافتند و نمونه بارز آن شهید پور مقامی بود