در تکریم جامعه ایثارگری دزفول کم نگذاریم

پیشنهادی به هیئت رزمندگان و موسسه ثارالله دزفول

یکی از راههای ارج نهادن به مقام ایثارگران و انتقال فرهنگ ایثار و جهاد به نسل جوان ،ارج نهادن به رزمندگان و ایثارگران در قید حیات است .

سفیر:در زمانی که کشورمان درگیر جنگی نابرابر بود ،جوانان این دیار لباس رزم پوشیدند و بدون کوچکترین چشمداشتی با لبیک به ندای امام عزیز پا در میدانهای نبرد گذاشتند و لباس رزم را از تن در نیاورند تا جنگ افروزان از کرده خود پیشمان شدند و امروز عزت و سربلندی ایران اسلامی ثمره همان پایداریها می باشد.

در بسیاری از کشورهای دنیا که جنگی رخ داده است و سالهای متمادی از آن می گذرد ،همواره سربازانی که در آن جنگ بودند از ارزش و اعتبار خاصی برخوردار هستند . ملاک بسیاری از آنها جانبازی در آن جنگها نبوده و نیست ، حتی حضور یک سرباز در فلان جنگ او را در جایگاهی ویژه در آن کشور قرار می دهد و این درحالی است که تفاوت بسیاری با رزمندگان ما دارند و مهمترینش آن است که آنان به عنوان گذراندن خدمت سربازی پا در میدان نبرد گذاشته که در برخی موارد اجباری بوده است اما در کشور ما رزمندگان با اشتیاق در میدانهای جنگ حضور پیدا کرده و حتی چندین بار زخمی شدن در عملیاتهای مختلف آنان را از ادامه حضور باز نداشت . حتی  پدری که فرزندانش در جبهه بودند این وظیفه جهاد را از خود بدلیل حضور فرزندانش ساقط نمی دید و خود نیز در جبهه حضور پیدا می کرد و همین دفاع ما را مقدس کرده است. یقیناً این نمونه ها را نمی توان با هیچ چیز مورد تکریم قرار داد.

بهترین راه برای انتقال فرهنگ جهاد و ایثار به نسل جوان تجلیل واقعی و بدون منت از ایثارگران و رزمندگان دفاع مقدس است ، تجلیلی که واقعی باشد و نه همایشی و یا یادواره ای.   

در کشورما متاسفانه به دلیل برخی ضعفهای قانونی و … آنطور که باید از ایثارگران تجلیل نمی شود، متاسفانه ما به پوسته بیشتر توجه می کنیم تا هسته درونی.

فرزند جانباز و یا رزمنده ای که سالها پدرش در جبهه ها بوده وقتی می بیند که پدرش به سبب حضور در جبهه ها مورد تکریم و احترام است؛ یقیناً بهتر می تواند با آن دوران ارتباط برقرار کند و پاسدار آن باشد و بر عکس این قضیه اینکه وقتی فرزند رزمنده ای می بیند پدرش که بیش از ۵۰ماه در جبهه ها حضور داشته است و جوانی و سلامتیش را در این راه گذاشته امروز نه کسی از او سراغی می گیرد و نه کمکی و نه محبتی از جانب نهادی می شود و بجای این کارها، در مقابل ،در مراسمات گوناگون در تجلیل از این قشر سخن به میان می آورند ،این فرزند ایثارگر که باید بیشتر از دیگران با این فرهنگ مأنوس باشند، برعکس متنفر می شود!

وقتی می بیند همه امتیازات به میزان درصدجانبازی از طرف بنیاد بستگی دارد، دیگر نمی شود با خطابه به او فرهنگ مورد نظر را منتقل کرد. وقتی خانواده و اطرافیان یک رزمنده می بینند مسئولان حضور دواطلبانه و بیش از ۵۰ ماه یک ایثارگر بدلیل زخمی نشدن در جبهه ها و یا درصد پایین نادیده گرفته می شود و او را با باری از مشکلات امروزی تنها می گذارند نباید انتظار داشت بدرستی بتوان فرهنگ سازی کرد. البته بر می گردد به ضعف قانونی که قانون گذار باید در این خصوص نیز فکری نماید. 

نباید ایثارگری را فقط در” درصد” خلاصه کرد و رزمندگان را از آنان فاکتور گرفت و خدمات را فقط منحصر به بنیاد شهید و ایثارگران که در بسیاری موارد با توجه به قوانین موجود دستشان بسته و باعث نگرانی جامعه ایثارگری و نیز کدورتهایی می گردد، دانست

به نظر می رسد هئیت رزمندگان در دزفول – با شناختی که از مسئولان این هئیت داریم- می تواند و این توانایی را دارد با همکاری فرماندهان جنگ  و فرزندان دزفولی که امروز در رده های مختلف حکومتی هستند ، کمیته ای را بدین منظور ترتیب دهد و کمکی هایی به این قشر مخلص بنماید و یا اینکه در مناسبات مختلف همچون بیماری ناشی از جنگ (برای جانبازان بادرصد پایین تر از ۲۵درصد که شامل کمکهای بنیاد نمی شود و یا رزمندگانی که حضور مداومی در جبهه ها داشته و یا زخمی نشده و یا اصلاً پی گیر پرونده سازی در بنیاد نبوده اند) و….. مساعدت بنماید.یا مثلاً برخی پی گیریها را جهت رایزنی با بنیاد مرکز و استان جهت تغییر درصد فلان جانباز که وضعیتش وخیم بوده و بنیاد به دلایلی درصد وی را تغییر نمی دهد و این موضوع هزینه هایی بر خانواده آن جانباز تحمیل می کند، بنمایند. انشاالله رزمندگان دفاع مقدس سالهای سال سلامت باشند اما درد آور است که شنیده شود فلان رزمنده دفاع مقدس در حل مشکلات مالی زندگی تنها مانده است  و علاوه بر تحمل آن مشکلات، باید تحمل برخی از زخم زبانها را نیز داشته باشد و هیچ شخص و نهادی دست او را نگیرد. یا به طور مثال اگر فلان رزمنده پیشکسوت دارفانی را وداع کرده است ، چه زیباست که نهادی و گروهی همچون هئیت رزمندگان از طریق راه اندازی کمیته ذکر شده بسیاری از مراسمات وی را پی گیری  و برگزار نماید و کمکهایی به خانواده بنماید ،حتی اگر آن خانواده نیازی نیز نداشته باشد ، و یا برخی از رزمندگان در گمنامی کوله بار سفر آخرت را می بندند و بسیاری بی اطلاع از مرگ فلان رزمنده می باشند که این کمیته می تواند این معضل را حل کند ،در بسیاری از شهرهای کشورمان نیز این قسم گروهها وجود دارند که این اقدامات را انجام می دهد و پرواضح است اقدامات پشتیبانی از رزمندگان باعث دلگرمی بیشتر خانواده و جامعه ایثارگر می شود. در یک کلام نباید به گونه ایی رفتار شود رزمندگان را فقط برای گردهمایی هایی که غالباً در آنجا فقط حرف تحویل مستمع می دهند، بخواهیم . اگر اینچنین شد ارتباطات بیشتر و صمیمیت بین رزمندگان مستحکم تر و نیز انتقال آن فرهنگ مقدس به نسل امروز روان تر می شود.  

انصارحزب الله شهرستان دزفول 

آذر۹۳